Het bepalen van het risico op een herdislocatie is ingewikkeld, omdat er veel factoren zijn die bijdragen aan de stabiliteit van de schouder. Zo zijn glenoïdbotverlies, een Hill-Sachs laesie, neuromusculaire aansturing en spierkracht voorbeelden van factoren die een belangrijke rol spelen bij het stabiliseren van de schouder. Momenteel wordt glenoïdbotverlies gebruikt als een parameter om het herhalingsrisico te voorspellen. Dit is echter niet de enige factor dat dit risico bepaalt en hoe meet je iets wat er niet is? Technologische vooruitgang biedt de mogelijkheid om (dynamische) 3D-modellen van humerus en schouderblad te analyseren. Er wordt naar parameters, die het risico van een herdislocatie bepalen, gezocht door de interactie van deze botstructuren te analyseren.
Het algemene doel van dit project is het verbeteren van ons vermogen om het risico op een herdislocatie in te schatten. Om dit doel te bereiken zijn de volgende doelstellingen opgesteld:
- Identificeren en evalueren van de momenteel beschikbare methoden en risicofactoren die worden gebruikt om het risico op een herdislocatie te bepalen.
- Bepalen op nieuwe factoren kunnen worden geïdentificeerd door middel van 3D-analyse van de interacties van de botstructuren.
- Bepalen welke door de patiënt gerapporteerde en klinische uitkomsten moeten worden gebruikt in het onderzoek naar schouderstabiliteit. Deze uitkomsten zullen gestandaardiseerd onderzoek en het opzetten van een prospectief cohort vergemakkelijken.
